Μισέλ

Τώρα που δεν είσαι πια όμορφη μπορείς να κοιτάξεις γύρω σου για τελευταία φορά πριν το σούρουπο σκεπάσει με την πάχνη του τις ανάγκες της πείνας σου και της αστείας ζωής σου. Υπάρχει ένα λειβάδι, ένα άδειο χαλί που θυμάται ακόμα τα μαλακά σου βήματα, κι ένας πιστός καθρέφτης που είδε τα πολύ μακριά σου μαλλιά δίπλα στο φλύαρο νερό και δίπλα στις χρήσιμες σκιές του Φθινόπωρου: όλ’ αυτά τα γνωρίζω, αλλά μπορείς να ξαναπείς την ιστορία σου που ξεχνάω το τέλος της και που οι ομοιοκαταληξίες της τροχίζουν τη λύπη μου

Τώρα που η κούραση απλουστεύει τις πράξεις της με σκοπό να σε πλησιάσει, είναι ώρα κατάλληλη για να γυρίσεις οριστικά στη μικρή σου πατρίδα με τους κήπους που αχνίζουν μέσα στην υγρασία μιας πρόθυμης νύχτας. Είναι αργά και θα ταξιδέψεις μόνη σου, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί όλα είναι αθώα και νόμιμα, και στο διαβατήριο που θα κρατάς υπάρχει πάντα η φωτογραφία ενός ξανθού παιδιού ενώ κάτω από τα μαύρα γράμματα αναπαύονται πλάι-πλάι όλες οι πολύτιμες πληροφορίες: ο πατέρας σου που πέθανε νέος από σεμνότητα κι ο αδελφός σου που πήγε να ζήσει στο Σίδνεϋ κι η μητέρα σου που ρουφάει αθόρυβα το τσάι της σε μια ελβετική κλινική όπου το άρωμα της συμπόνοιας λυγίζει πάνω απ’ τους γυμνούς και τους άρρωστους. Εκεί όλα είναι λευκά, πιο λευκά κι απ’ την ψυχή του φτωχού τουρίστα που βιάζεται να θαυμάσει τ’ αξιοθέατα χωρίς να ξέρει ότι τα παιδιά του σκοτώθηκαν σε δυστύχημα, ότι ο σκύλος του τον περιμένει στο κατώφλι ενός σπιτιού σε κάποια ζεστή χώρα, ότι η γυναίκα του έλυσε τα μάγια της υπεροψίας της και χωρίς να πονέσει καθόλου έγινε δέντρο λίγο πριν απ’ τα σύνορα. Εκεί όλα είναι λευκά και σπάνια, πιο σπάνια κι απ’ τα παιδιά των πλουσίων που δεν έχουν φωνή, που δεν μπορούν ν’ ακούσουν τη φωνή τους κάτω απ’ το γαμήλιο χιόνι

Τώρα που δεν είσαι πια όμορφη μπορείς ν’ απολαύσεις τη μουσική για τελευταία φορά: οι ήχοι της γεννούν άλλους ήχους μέσα στην ακίνδυνη καρδιά του μουσικού που δεν ανταμείφθηκε για τη δεξιοτεχνία και δεν τιμωρήθηκε για την αυθάδειά του. Οι μελωδίες γεννούν διαφορετικές μελωδίες μέσα στο άδειο μυαλό του μουσικού που παράτησε το παράθυρό σου κι αποκοιμήθηκε κάτω απ’ τα πένθιμα σύννεφα

                                    Ευγένιος Αρανίτσης, Ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών, εκδ. ΕΡΑΤΩ